រឿង គ្មានសិទ្ធិ (3)

ឌុកដាក់ ឌុកដាក់ ឌុកដាក់ ខ្ញុំសឹងតែមិនចង់បង្វិលមើលម្ខាងទៀតនោះទេថា វាជារូបនរណា។ តែដៃតូចៗរបស់វឌ្ឍនា ក៏មកចាប់បន្តោងសោនោះ ហើយបើកម្ខាងទៀតអោយខ្ញុំមើល។ - វឌ្ឍនា ៖ រូបម្ខាងនេះ ទុកដាក់រូបរបស់សង្សារ សុទ្ធា ទៅ ព្រោះឃើញអង្គុយស្លុង នឹកគេជារាល់ថ្ងៃ។ ហាហាហា វឌ្ឍនានិយាយហើយ ក៏សើចយ៉ាងសប្បាយ ដូចជាមនុស្សមិនមានទុក្ខកង្វល់សោះ។ នាងជាមនុស្សពូកែគិតគូរដល់អ្នកដទៃមែន។ តែនាងដឹងដែរទេថា ការយកចិត្តទុកដាក់របស់នាង ធ្វើអោយបេះដូងរបស់ខ្ញុំនេះ ក្រលាប់ចាក់ មិនដឹងខុសមិនដឹងត្រូវ។ មានម្ចាស់ចិត្តរួចហើយ បែរជាមានរូបវឌ្ឍនាលាតពេញបេះដូងទៅវិញនោះ។ នាងដឹងទេថា ភាពជាមនុស្សស្រីគួរអោយខ្នាញ់ គួរអោយស្រលាញ់នេះ កំពុងធ្វើអោយ មនុស្សប្រុសម្នាក់ ដែលនាងចាត់ទុកត្រឹមជាមិត្តធម្មតានេះ សៅហ្មងរាល់ថ្ងៃនោះ។ នាងប្រហែលជាមិនដឹងអីនោះទេ ទើបបានជានាងនៅតែរក្សាបាន នូវស្នាមញញឹមមិនចេះហត់របស់នាង។ ខ្ញុំពិតជាពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់។ នៅចំពោះមុខរបស់នាង ខ្ញុំត្រូវធ្វើខ្លួនអោយល្អ ជាមិត្តល្អ ជាមនុស្សល្អប្រពៃ គោរពនារី។ តែនាងដឹងទេថា ដៃតូចៗរបស់នាងនេះ គួរអោយចាប់កាន់យ៉ាងណា។ ដៃតូចៗមួយនេះ ហេតុអីក៏ត្រូវទៅកាន់ស្មាប្រុសៗដទៃផងនោះ។ នាងមានដឹងទេថា មនុស្សប្រុសចូលចិត្តបន្លំណាស់។ មានមិត្តប្រុសក្នុងថ្នាក់ខ្លះ ក៏ចាប់នាងអោបលេង តែធ្វើជារបៀបមិត្តភាព នាងក៏នៅតែញញឹម មិនប្រកាន់។ នាងមិនដឹងថា គេបន្លំ រឺក៏នាងធ្វើជាល្ងង់មិនដឹង ព្រោះនាងចូលចិត្តរបៀបនេះដែរ ជាពិសេស គឺសិរីបុត្រម្នាក់នោះ ដែលតែងតែចាប់កដៃរបស់នាងលេង រឺក៏កៀកស្មានាងលេង រឺក៏អោបនាងលេង ជាញឹកញាប់។ ឃើញម្តងៗ ខ្ញុំសឹងតែដាល់មុខអាមនុស្សពូកែបន្លំម្នាក់នេះទៅហើយ តែខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិទេ។ ខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិទេ។ - វឌ្ឍនា ៖ យ៉ាងម៉េចហ្នឹង គ្រាន់តែបន្តោងសោរមួយ ក៏ធ្វើមុខដូចជាចង់យំ? នែ នេះជាកាដូពីពួកម៉ាកធម្មតាទេ មិនចាំបាច់ចាត់ទុកថា វាពិសេសអីទេណា។ - សុទ្ធា ៖ ខ្ញុំ ខ្ញុំ - វឌ្ឍនា ៖ ដឹងហើយ ដឹងហើយ ថា ចង់អរគុណ តែមិនបាច់ទេ។ សំលេងក្រិកក្រឺងនៅនឹងបន្តោងកាបូបបន្លឺឡើងដោយសារតែខ្យល់បក់មក។ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ឃើញមានបន្តោងមួយថ្មីទៀត នៅលើកាបូបរបស់នាង។ វាមិនមានតែរូបសញ្ញាមែនឈេសស្ទ័រទៀតទេ។ វាជាបន្តោងថ្មីមួយ ដែលខ្ញុំស្គាល់មនុស្សក្នុងបន្តោងនោះច្បាស់។ វាជារូបរបស់នាង។ ចុះម្ខាងទៀត ជារូបរបស់នរណា? - វឌ្ឍនា ៖ ស្រលាញ់បន្តោង នៅលើកាបូបវឌ្ឍនាវិញហ្អ? ខ្ញុំគ្រវីក្បាល។ - វឌ្ឍនា ៖ ល្ងាចនេះ ទៅហែលទឹកទេ? - សុទ្ធា ៖ ទៅហែលនៅណា? - វឌ្ឍនា ៖ នៅវីអាយភី។ - សុទ្ធា ៖ នៅទីនោះថ្លៃណាស់។ - វឌ្ឍនា ៖ ថ្លៃបន្តិច តែទឹកវាស្អាតណាស់។ តែមិនអីទេ ចាំពេលពួកខ្ញុំទៅហែលនៅស្តាត ចាំបបួលសុទ្ធាទៅដែរ។ ខ្ញុំលឺនាងបបួល មានរឿងអីខ្ញុំមិនចង់ទៅ តែនេះដល់ចុងខែទៅហើយ មិនទាន់បានទទួលលុយម៉ែផ្ញើមកទៀតផង។ នេះ ខ្ញុំដាច់ខែ ដាច់ខ្យល់ ដូចតែចាស់ៗឧស្សាហ៍និយាយមែន។ ខ្ញុំមិនហ៊ានចាយផ្តេសផ្តាសទេ ព្រោះម៉ែពុករកលំបាកណាស់ ទំរាំបានផ្ញើមកម្តងៗ។ ដើម្បីសងគុណពួកគាត់ ខ្ញុំមានតែខំរៀនតែមួយមុខ។ សង្ឃឹមថា ចប់មហាវិទ្យាល័យ នឹងរកបានការងារល្អ ជួយរកប្រាក់ចំណូលចូលផ្ទះវិញ។ - សិរីបុត្រ ៖ វឌ្ឍនា ល្ងាចនេះ មានតែយើងពីរនាក់ទេ អាគី អាធី អារដ្ឋ អី ពួកវាមិនទំនេរទេ។ មានតែវឌ្ឍនា និងសិរីបុត្រ ទៅហែលទឹកតែពីរនាក់រឺ? បើទុកឱកាសអោយគេនៅតែពីរនាក់បែបនេះ មិនដឹងជាសិរីបុត្រនេះ នឹងបន្លំវឌ្ឍនាប៉ុណ្ណាទេ។ ខ្ញុំគួរតែទៅ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏មិនអោយសិរីបុត្រធ្វើផ្តេសផ្តាសដាក់វឌ្ឍនាដែរ។ ទោះជាខ្ញុំមិនមែនទៅ ក្នុងឋានៈជាសង្សារ ដើម្បីហួងហែងនាង តែជាវត្តមានរបស់ខ្ញុំ អាចជួយការពារមិត្តល្អរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ ពីក្រញ៉ាំរបស់កញ្ជ្រោង សិរីបុត្រនេះបាន។ បញ្ហាត្រង់ ខ្ញុំបានលុយមកពីណា នឹងទៅបង់ថ្លៃហែលទឹកនេះ? (នៅមានត) …………………….. (ឈុតក្រៅឆាក) នៅទីស្នាក់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ទស្សនាវដ្តី កូនសោរជីវិត។ - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ កូនជ្រូក ដេកលក់ ទៀតហើយ? ងាប់ហើយ សរសេរបានតែបន្តិច ដេកលើកុំព្យូទ័រទៅហើយ។ - អគ្គលីបុត្រ ៖ កុំមាត់ លឺថា យប់មិញ រវល់តែទៅប្រជុំ​ នៅសមាគមនារីសំបូរសាច់។ ដាច់យប់ ទើបបានជាមកដេកលក់ពេលថ្ងៃអាចឹង? - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ តែអ្នកអាន កំពុងតែតាមដានណា។ បើយ៉ាងនេះៗ ច្បាស់ជាបាត់អ្នកអានរបស់ទស្សនាវដ្តី កូនសោរជីវិត អស់ហើយ។ - អគ្គលីបុត្រ ៖ ចុះមិនចេញរឿងរបស់តាក្លូមុនទៅ? - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ កុំនិយាយពីតាក្លូ តាំងពីទៅដកមេមក មិនទាន់ឃើញត្រលប់មកវិញទេ ថ្មើណេះហើយ។ ច្បាស់ជាបិទទ្វារមិនខានទេ ទស្សនាវដ្តី កូនសោរជីវិត នេះ។ រួចរឿងរបស់ អគ្គលីបុត្រនោះ សរសេរហើយនៅ នឹងអាលបោះពុម្ពផ្សាយ? - អគ្គលីបុត្រ ៖ ហេហេហេ - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ អាញឹមស្អី? អូនេះ ច្បាស់ជាមិនទាន់ហើយទេ មែនទេ? - អគ្គលីបុត្រ ៖ អឺ គឺ។ និយាយអ៊ីចឹង នៅសមាគមនារីសំបូរសាច់នោះ គេប្រជុំពីអីខ្លះទៅ? - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ ម៉េចក៏ចង់ដឹង? - អគ្គលីបុត្រ ៖ នោះមើលកូនជ្រូក មមើលចុះ លឺតែ សំលាប់ៗៗៗ - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ ???