សប្បាយចិត្តណាស់ លទ្ធផលប្រលងចូលមហាវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំចេញហើយ។ - សុទ្ធា ៖ សុភា លទ្ធផលប្រលងរបស់បងចេញហើយអូន បងជាប់ចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យពាណិជ្ជកម្មហើយ។ - សុភា ៖ មែនហ្អេបង។ ពិតជាល្អខ្លាំងណាស់។ អូនសប្បាយចិត្តមែនទែន។ - សុទ្ធា ៖ ស្អែក បងទៅភ្នំពេញហើយ។ ហ៊ឹម លឺខ្ញុំដកដង្ហើមធំ សុភាធ្វើមុខឆ្ងល់ ព្រោះអស់ពីធ្វើមុខញញឹម ខ្ញុំក៏បែរជាធ្វើមុខស្រពោនទៅវិញ។ - សុភា ៖ យ៉ាងម៉េចហ្នឹងបង? - សុទ្ធា ៖ បងប្រាកដជានឹកអូនខ្លាំងមិនខានទេ។ - សុភា ៖ មើលបងនិយាយចុះ ធ្វើមើលតែ ភ្នំពេញ និងកំពង់ចាម ពិបាកទៅមករកគ្នាណាស់អ៊ីចឹង។ - សុទ្ធា ៖ ចុះបើបងនឹកអូន តើអោយបងធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ? រាល់ថ្ងៃ គ្រាន់បានឃើញមុខអូនញញឹមនេះ បងរស់មានសុភមង្គល អស់ស្ទះហើយ។ - សុភា ៖ ហាហាហា បងនិយាយអីទេ។ អូនដូចជាចង់អៀនណាស់។ - សុទ្ធា ៖ បើបងទៅបាត់ អូននឹកបងទេ? - សុភា ៖ មិនដឹងជាសួរអីអញ្ចឹងទេ បង? - សុទ្ធា ៖ បងសួរមែនណា។ បងដឹងថា បែកអូនម៉ានាទី ពិបាក ដកដង្ហើមប៉ុណ្ណា ចុះទំរាំខានឃើញមុខញញឹមស្រស់របស់អូនរាល់ថ្ងៃ បងច្បាស់ជាក្ស័យមិនខានទេ។ - សុភា ៖ កុំនិយាយលេងមើល។ - សុទ្ធា ៖ មើលមុខអូនក្រហមចុះ គួរអោយស្រលាញ់ខ្លាំងណាស់។ - សុភា ៖ ជំនាញបងហើយ អាពូកែញ៉ោះគេហ្នឹង។ - សុទ្ធា ៖ បើមិនញ៉ោះសង្សារខ្លួនឯង ទៅញ៉ោះសង្សារអ្នកដទៃ អោយគេវាយងាប់ទៅហ្អី? ពួកយើងទាំងពីរក៏ផ្ទុះសំណើចជាមួយគ្នា។ សុភា និងខ្ញុំ នៅផ្ទះជិតគ្នា។ ពួកយើងប្រហែលជាស្រលាញ់គ្នាយូរក្រែលដែរហើយ តែនាងទើបតែព្រមធ្វើជាសង្សារនឹងខ្ញុំ កាលពីឆ្នាំមុននេះឯង។ នាងសុភាព គួរអោយស្រលាញ់ណាស់។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំចូលចិត្តនាង ហើយហៅនាងតែកូនប្រសាររហូតមក។ កាលពីមុន ខ្ញុំខឹងនឹងពួកគាត់ណាស់ ដែលចេះតែហៅកូនស្រីបែបនេះ តែដល់តែនៅជិតនាងយូរ ក៏ឃើញនាងស្អាតឡើងៗជារាងរាល់ថ្ងៃ។ ខ្ញុំក៏សំរេចចិត្តសារភាពប្រាប់នាងតែម្តងទៅ ខ្ជិលនៅសូញសាញច្រើន នាំតែសាំតាប៉ែយូរ គេឆក់យកបាត់ ស្តាយក្រោយមិនខានទេ។ - សុភា ៖ បងទៅអំពេញមុនទៅ ឆ្នាំក្រោយខ្ញុំក៏នឹងទៅរៀននៅនោះដែរ។ - សុទ្ធា ៖ ដឹងហើយ តែមួយឆ្នាំ យូរណាស់ណា។ - សុភា ៖ មិនដឹងជាយូរអីទេ។ តែមិនស្រួល បងទៅដល់ទីក្រុង បងភ្លេចភាផង មិនដឹងទេ។ - សុទ្ធា ៖ ទាល់តែយូរបានភ្លេច។ បើអូនភា ស្អាតម្លឹងៗ មានស្រីណា មកអាចធ្វើអោយបងភ្លេចភាទេ។ - សុភា ៖ ស្រីនៅពេញ ស្អាតៗសឹងអីហ្នឹង។ - សុទ្ធា ៖ ស្អាតយ៉ាងណា ក៏មិនដល់ភារបស់បងដែរ។ - សុភា ៖ កុំចេះតែបញ្ជោរអូនអញ្ចឹងមើល៍។ - សុទ្ធា ៖ មុខក្រហមទៀតហើយ។ អូនភា ពិតជាគួរអោយស្រលាញ់ណាស់។ នៅជិតសុភាម្តងៗ ខ្ញុំសឹងតែទប់អារម្មណ៍របស់ខ្លួនឯងមិនបាន ជាពិសេស ថ្ពាល់ក្រហមរបស់នាង គួរអោយចង់ថើបខ្លាំងណាស់។ តែខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ៊ីចឹងបានទេ។ កូនស្រីគេមានម៉ែមានឪ តែធ្វើផ្តេសផ្តាស ឪគេកាប់អាយៈក្បាលមិនខានទេ។ ព្រឹកឡើង ខ្ញុំឡើងឡានឈ្នួលមកភ្នំពេញ សុភា ចេញមកជូនដំណើររបស់ខ្ញុំដែរ។ យាយតា ពុកម៉ែ បងប្អូនរបស់ខ្ញុំ ចេញមកជូនខ្ញុំតែទាំងអស់ តែកែវភ្នែករបស់ខ្ញុំ មើលឃើញតែអូនភាមួយប៉ុណ្ណោះ។ មិនដឹងជាពុកម៉ែផ្តាំខ្ញុំអីខ្លះទេ ចេះតែបាទៗសិនទៅ។ មើលទៅអូនភា នាងក៏ដូចជាចង់រលីងរលោងទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំជាកូនប្រុស មិនអាចយំបានមែន តែបេះដូងរបស់ខ្ញុំបានយំបាត់ទៅហើយ ព្រោះត្រូវតែបែកពីសង្សារសំណព្វចិត្តនៅគ្រានេះហើយ។ ថ្ងៃចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យក៏មកដល់។ ខ្ញុំដើរចូលទៅ ទាំងមានអំនួតតិចៗនៅក្នុងចិត្ត។ កូនអ្នកស្រុកស្រែ បានមករៀននៅក្រុង មិនអោយមានអំនួត យ៉ាងម៉េចហ្នឹងកើតទៅ។ (នៅមានត) ……………………………. (ឈុតក្រៅឆាក) នៅស្នាក់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ទស្សនាវដ្តី កូនសោរជីវិត
- កូនជ្រូក ៖ អូយ ខ្ជិលណាស់ សរសេរប៉ុណ្ណេះសិន បានទេ? - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ ងាប់ហើយ ស្លេះ សូម្បីតែរឿងខ្លី មានអ្នកអានណា មកតាមដានទៀតនោះ។ ច្បាស់ជាដួលបះជើងមិនខានទេ ស្នាក់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ទស្សនាវដ្តី កូនសោរជីវិត នេះ។ - កូនជ្រូក ៖ ចុះបើចុងអាទិត្យហើយ។ ចង់ទៅដើរលេងប៉ោឡែ ខាងក្រៅសិន។ រដូវក្តៅ មេឃល្អសឹងអីហ្នឹង។ ខាតណាស់ណា។ - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ បាន បាន អោយទៅម៉ាភ្លែត តែឆាប់មកធ្វើការវិញ។ - កូនជ្រូក ៖ បាយ បាយ។ - អគ្គលីបុត្រ ៖ អូ ភីស្សាៗៗៗៗ បងប្អូន ភីស្សា គេយកមកហើយ។ - កូនជ្រូក ៖ នៅណាៗៗៗៗ? អោយខ្ញុំមួយ។ - អគ្គលីបុត្រ ៖ កូនជ្រូក យកបានតែមួយចំណិតទេ មិនមែនភីស្សាមួយទាំងមូលអាចឹងទេ។ អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ គ្រវីក្បាល។ - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ មិនដឹងជាចំណូល ទប់ចំណាយថ្លៃភីស្សា និងភ្លៅមាន់របស់កូនជ្រូករួចអត់ទេ ទស្សនាវដ្តី កូនសោរជីវិត របស់យើងនេះ។ - តាក្លូ ៖ កុំបារម្ភ ដេកតែព្រួយទៅ។ ខ្ញុំចេញទៅដកមេសិន អ្នកចាត់ការ ចាំតិចទៀត ចាំខ្ញុំមកកែអត្ថបទ របស់កូនជ្រូកទៀត។ - អ្នកចាត់ការបោះពុម្ពផ្សាយ ៖ ច្បាស់ជារលាយឆាប់មិនខានទេ ទស្សនាវដ្តី កូនសោរជីវិតរបស់ខ្ញុំ បើបុគ្គលិកសុទ្ធតែធ្វើការធឺហ្នឹង។